Rekruterów rozmaite przypadki – część 3

Witajcie w trzeciej części cyklu na temat różnych przypadków związanych z procesem rekrutacji widzianej oczami kandydatów.

Poprzednie części znajdziecie tutaj:

http://programistka.net/rekruterow-rozmaite-przypadki-czesc-1/
http://programistka.net/rekruterow-rozmaite-przypadki-czesc-2/

Niestaranność

Ręka w górę kto dostał kiedyś maila zatytułowanego “Panie Wojciechu” chociaż ma na imię Paweł? Z kolei dziewczyny – ile razy dostałyście ofertę pracy zatytułowaną “Drogi Panie”? Ja nie zliczę…

Rekruter musi podjąć próbę kontaktu z około setką osób, żeby z tego chociaż jedna mogła być tym poszukiwanym kandydatem. Jeśli poszukuje 2-3 osób musi zatem wysłać setki maili/wiadomości na LinkedIn/Goldenline itp. żeby kilkadziesiąt osób odpisało. Z tych kilkudziesięciu może kilkanaście będzie naprawdę zainteresowanych. A tylko kilka ostatecznie zostanie przedstawionych klientowi czyli firmie docelowej. Jeśli poszukuje kilkunastu osób skala jest oczywiście odpowiednio większa i w pierwszym etapie musi spróbować skontaktować się z naprawdę niesamowitą ilością ludzi. Do tego oczywiście dochodzą terminy, więc trzeba działać szybko.

Niestety często szybkość jest wrogiem dokładności. Jak wszyscy programiści wiedzą – nie da się zrobić projektu szybko, dobrze i tanio. Wygląda na to, że podobnie ma się sprawa z rekrutacją – przynajmniej z punktu widzenia kandydata. W tej masowej komunikacji często ginie jakiekolwiek indywidualne podejście, co sprowadza się do tego, że rekruter wysyła jednakową wiadomość nie patrząc na płeć kandydata.
Co myślę, gdy dostaję ofertę zaczynającą się od słów “Drogi Panie” – no cóż, może powiem tylko, że bardzo rzadko zdarza mi się odpowiadać na takie wiadomości. Do odpowiedzi może zachęcić mnie tylko naprawdę interesująca zawartość oferty.

Kiedy wyobrażam sobie nadawcę takiego maila, widzę osobę, która w jakimś CRMie albo na LinkedIn z góry na dół przekleja tą samą wiadomość nie zwracając uwagi na to, do kogo ją tak naprawdę kieruje. Zastanawia mnie też dlaczego oferty pracy nie są konstruowane w bardziej uniwersalny sposób – nasz język jest przecież bardzo bogaty i bez trudu można napisać ofertę na tyle bezosobowo, by pasowała do obu płci. Ot choćby zwrot “Droga Pani/Drogi Panie” – tak mało a tak dużo. Nie jestem jakąś wojująca feministką ani w ogóle feministką w sumie, ale miło by było gdyby wreszcie te oferty zaczęły wyglądać jakby nie pisał ich ktoś, komu nawet nie przyjdzie do głowy, że kobieta może pracować w tej branży.
Zwłaszcza, gdy ktoś pisze do danej osoby bezpośrednio – powinien zadać sobie tą odrobinę trudu i tak skonstruować mail, żeby formy gramatyczne i językowe jednak do tego odbiorcy pasowały. Tego po prostu wymaga kultura.

Wniosek

Naprawdę niewiele trzeba, żeby oferty pracy wysyłać zgodnie z zasadami dobrego wychowania. Jeśli rekruter chce zrekrutować specjalistów na poziomie, musi się na ten poziom wspiąć. 

You might also like